2/9. Trudne początki

Ania mogła już wyjść ze szpitala. Mama zakupiła jej wózek inwalidzki, na którym mogła poruszać się jej córka. Dziewczyna była naprawdę w podłym humorze. Starała się milczeć, bo wiedziała, że gdy spróbuje coś powiedzieć, pewnie skończy to się kłótnią. Matka wyjęła wózek z bagażnika samochodu i pomogła córce na nim usiąść. Potem spojrzała w górę domu na okna pokoju jej córki znajdującego się na pierwszym piętrze. Widok z okna był tam naprawdę wspaniały. Widać było stamtąd całą stadninę: stajnię, dwie prostokątne ujeżdżalnie (w tym jedną krytą), lonżownik i hektary lasów/łąk. Kiedyś dziewczyna godzinami mogła wyglądać za okno, podziwiając z góry konie. Ale na piętro prowadzą jedynie schody, po których z wózkiem nie wjedzie.

-Poczekasz tu?- spytała Magda.- Zaraz wracam.

-Taa, pewnie- mruknęła Ania.- Przecież nigdzie nie pójdę.

Matka westchnęła cicho i poszła do domu.

-Hej, Ana- powiedział jakiś głos za nią. Odwróciła się i zobaczyła Wojtka- jej najlepszego przyjaciela ze stajni, mającego tu własnego konia: gniadego ogiera Ramireza rasy selle français, którego w tej chwili prowadził osiodłanego.

-Dla ciebie Anna- warknęła.

-Hej- zaśmiał się.- A co z moją Aną?

-Umarła- odparła ponuro- wraz z moimi marzeniami.- Ramirez trącił ją pyskiem w rękę- jeszcze kilka tygodni temu Ania roześmiałaby się radośnie, przytulając gniadka, teraz jednak odepchnęła gwałtownie jego łeb od siebie- Możesz  zabrać ode mnie to zwierzę?- spytała poirytowana.

-Lubi cię- Wojtek poklepał ogiera po szyi.

-Bez wzajemności. A teraz znikaj mi z oczu.

Chłopak otworzył usta chcąc coś jeszcze powiedzieć, ale się rozmyślił. Zręcznie wskoczył na grzbiet ogiera i pogalopował w stronę lasu. Wtedy wróciła Magdalena.

-Przeniosłam ci część twojego pokoju na parter- oznajmiła. Czekała na jakąś reakcję ze strony córki, ale Ania nic nie odpowiedziała.- Chodź, zawiozę cię do stajni. El się za tobą stęskniła- złapała za rączki od wózka, prowadząc go w stron stajni.- Co ty na to?- wymusiła na niej odpowiedź.

-Humf- mruknęła Ania.

Magda zatrzymała wózek przed boksem Eleonory. Klacz zarżała krzepiąco, trącając swoją panią w ramię.

To rżenie... Ani przed oczami stanął pamiętny obraz: las, burza, huk, rżenie, upadek...Dziewczyna krzyknęłai omal nie spadła z wózka. Odepchnęła od siebie łeb klaczy i uciekła wzrokiem, przed zdziwionym spojrzeniem mamy.

-Chcę stąd iść- powiedziała.- Nie chcę tu być.

-Ależ Aniu...

-Nie! Nienawidzę tego miejsca i tych zwierząt. Nigdy więcej nie chcę na oczy widzieć żadnego konia!

___________________________

Rozdział krótki i nudny, ale nie chciało mi się dłużej pisać. ): Póki co może być ;) Nie wiem, czy zauważyliście, ale dodałam kilku bohaterów na stronie o tym samym tytule. (: