7/9. Z powrotem w siodle

Ekhm... Chyba wrócimy do pierwszoosobowej narracji, bo nie umiem opowiadać historii, z którą nie mam nic wspólnego. Opowiadając w pierwszej osobie łatwiej utożsamiam się z bohaterami i razem z nimi przeżywam wydarzenia. W trzeciej osobie jest może łatwiej, bo mogę mówić o czymś, o czym główny bohater nie ma pojęcia (tak jak rozmowa rodziców Ani w 2 rozdziale), ale tak mi trudniej -,- Ok, no to przyjmujemy, że narratorką jest Ania. Jeśli coś się zmieni będę pisać o tym tak, jak na górze rozdziału na KSK, czyli ~IMIĘ~

_________________________

-Gotowa?- spytał Wojtek.

Tym razem nie próbowaliśmy niczego cichaczem w środku nocy. Mama stała przy wyjściu z ujeżdżalni gotowa zainterweniować, gdyby coś wymknęło się z pod kontroli. Minęło już 3 miesiące, odkąd po raz pierwszy usiadłam na wózku. Od tej pory nie byłam niczego tak pewna jak teraz. Pewna owszem, ale czy gotowa na to?

-Nie, ale rób swoje- odparłam.

Wojtek podsadził mnie i pomógł mi usiąść w siodle. Dosiadałam naszego ogiera Picassa, bo dwudziestoletni paint horse był o wiele spokojniejszy niż sześcioletnia ahał-takinka Eleonora.

Darowaliśmy sobie zabawę ze strzemionami i odpięliśmy je, bo i tak nogi by mi w nich latały.

-Ruszysz stępa?- spytałam. Sama nie potrafiłam tego zrobić bez pomocy łydek.

Wojtek posłusznie złapał za wodze i poprowadził ogiera.

Uśmiechnęłam się, gdy  stępowaliśmy.

-Kłus?- spytałam.

-Spróbujemy- Wojtek przebiegł kawałek truchtem.

Z kłusem ćwiczebnym  nie mieliśmy żadnych problemów. Ponieważ nie  mogłam spinać mięśni, kłusowałam lepiej niż kiedykolwiek.

-To dawaj galopem.

-No chyba nie!- mój przyjaciel puścił wodze, pochylił tułów i oparł ręce o kolana, dysząc ciężko.

Roześmiałam się na głos. Podczas, gdy ja cieszyłam się wspaniałym kłusem, Wojtek biegał w kółko.  Nie wiem, ile czasu minęło, ale był ledwo żywy.

-To ja spróbuję-oznajmiłam.- Gaaalop!- zawołałam do konia jak podczas lonżowania i klepnęłam go w łopatkę.

Wcześniej Picasso zatrzymał się razem z Wojciechem. Teraz zagalopował ze stania.

Byłam taka szczęśliwa z efektów swojej pracy. Galopowaliśmy po całym maneżu, robiąc wolty, zmiany kierunku, skręty... Denerwowało mnie prowadzenie konia samymi wodzami, może też minimalnie skrętem ciała ale siedziałam znów w siodle, a chyba to było najważniejsze.

-Dasz radę zsiąść?- spytała mama, gdy zatrzymałam pintosza koło dyszącego wciąż Wojtka.

Wiedziałam, że nie dam. Jednak postanowiłam spróbować. Położyłam się na grzbiecie i szyi konia. Jedną ręką z całej siły przytrzymałam się grzywy, zaś drugą przerzuciłam obie nogi z jednej strony konia. Nogi dotykały mi ziemi, wtedy przytrzymałam się siodła. Wpadłam na świetny, moim zdaniem, pomysł. Poluzowałam wodze, które wciąż kurczowo trzymałam w lewej ręce i lekko poruszyłam rękami zaciśniętymi na siodle. Miałam nadzieję, że ogier zrozumie, o co mi chodzi. Zrozumiał. Ruszył wolnym stępem.

-Ej, stój- zawołał Wojtek, łapiąc wodze.- Dobry konik.- Pogładził łaciatą szyję.

-Zostaw go- poleciłam. Mój głos zdradzał wysiłek większy, niż miałam zamiar ujawnić. Nie wiem jak długo jeszcze zdołam utrzymać całe ciało na samych rękach.- O to mi chodziło. Chcę trochę rozruszać nogi.

-No... okay. Ale pozwól mi go prowadzić.

Zgodziłam się.

Wojciech prowadził Picassa, a ja wisiałam przy siodle, włócząc stosunkowo nowymi oficerkami o ziemię. Dostałam je na Boże Narodzenie, dwa miesiące później tkwiłam już na wózku. W pierwszej chwili pomyślałam, że zniszczę buty od taty, bo to on mi je kupił. Później jednak przyszło mi do głowy co innego. Całkowicie opadłam z sił, a to, co teraz robimy, nic mi nie da. Powinnam poruszać nogami, tak jak na czymś w rodzaju fizykoterapii. Sama nie dam rady. To ktoś musi poruszać moje nogi. Powiedziałam to na głos.

-Ale ktoś musi prowadzić konia- zauważył Wojtek.

-Ja chętnie pomogę- zaoferowała mama. Już miała wejść do ujeżdżalni, kiedy spojrzała na zegarek.- Och, za dziesięć minut powinnam być w stadninie w centrum miasta! Darujcie sobie na razie ćwiczenia, jutro tego spróbujemy. Wracam, wieczorem- rzuciła przez ramię, biegnąc do samochodu.

Wojciech pomógł mi usiąść na wózku. Pogładziłam brzuch Picassa. Nie chciałam czekać do wieczora. W mojej głowie zrodził się kolejny pomysł. 

-Skąd ten uśmiech?- spytał mój przyjaciel.

Potarłam usta wierzchem dłoni, gdy zorientowałam się, że wygięły się w podejrzanym uśmiechu.

-Wojciu... co byś powiedział na małą rozgrzeweczkę przed jutrem?

-Ale kto będzie prowadził konia?- W jego oczach zalśniła wątpliwość.

-Karuzela- uśmiechnęłam się.